Voor de derde keer terug van weggeweest
Het schijnt wel vaker voor te komen dat voorgangers drie keer mogen terugkeren naar de Costa del Sol om dienstbaar te zijn voor de Nederlandse Interkerkelijke Gemeente. Voor ons als ouder wordend echtpaar dat nog graag actief wil zijn voelt het al een voorrecht. De omgeving, de vriendelijke mensen en vooral ook milde temperaturen in voor- en najaar maken het gemakkelijk het kille en sombere Nederland tijdelijk achter je te laten. Natuurlijk blijkt het dat je toch altijd meer achterlaat in het vaderland dan je denkt. Je meest nabije naasten, de kinderen, kleinkinderen en de familie, en in een wijdere kring je vrienden en gemeenteleden. Je laat ze een beetje achter voor een periode die is te overzien.
Na twee jaar beperkingen en gedoe, blijkt het ‘normale’ leven in Spanje weer alle ruimte te krijgen. De afwachtende overwinteraars en toeristen durven weer te reizen. Meer dan de twee vorige perioden aan de Costa zijn we verrast door de mooie aantallen van bezoekers in de kerkdiensten. Dat stimuleert. En hopelijk genieten ook de bekende en nieuwe overwinteraars en toeristen van de gezelligheid van de gemeenschap en de goede uitstraling van de diensten. Konden we vorige perioden met gemak iedereen persoonlijk ontmoeten. Nu herken ik dan wel veel gezichten, maar om elkaar beter te leren kennen, dat wordt lastiger. Zoveel mogelijk proberen we kennis te maken met de kerkgangers die voor kortere of langere tijd aan de Costa verblijven. Het koffiedrinken na de kerkdienst is voor de Boulevardkerk-gemeente wat lastig omdat we altijd snel naar Torremolinos moeten vertrekken. In het Holland Huis kan het koffiedrinken gemakkelijk gerekt worden. En natuurlijk maken we nu ook af en toe de woensdagse koffieochtend mee. En binnenkort hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan de themaochtend over het thema: ‘Is de zending van de kerk nog wel van deze tijd?’
Hoofdgerecht of toetje?
Speciale herinnering bewaar ik aan het gebruikelijke etentje met de kerkenraadsleden met hun partners na de vergadering van de kerkenraad. Nee, denk niet dat dit illustere gezelschap dineert op kosten van de gemeente: alles was voor eigen rekening. Er bleek afgesproken te zijn dat men geen voorgerecht zou nemen. Ik had dat niet gehoord, dus als enige van de 15 man/vrouw kreeg ik heerlijk gebakken sardientjes als starter. Schande over hem! Deze onmiskenbare Bourgondiër kroop diep door het stof. Echter na het hoofdgerecht stoof iedereen op een overdadig toetje af. Dat ik geen toetje nam, werd door niemand opgemerkt. Honni soit qui mal y pense…. schande aan hem voor wie er kwaad van denkt.
Het moet ons ook van het hart dat we sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne dagelijks aangeslagen zijn door de berichten over het geweld en de wreedheden die een moderne dictator kan begaan. Er is onzekerheid over de afloop. Moet men aan de bizarre eisen van deze geweldenaar tegemoet komen? Het zal er op neer komen dat het benarde volk van Oekraïne nog meer vernederd wordt en moet lijden.
We weten dat onze God de wapens van de gemeente, de gebeden, machtiger maakt dan alles. Zouden we niet intensiever bidden om vrede en gerechtigheid. En ook om de komst van het hemelse Rijk waarin God alles zal zijn in allen? Tijdens de dienst van 6 maart, bidstond voor gewas, arbeid en visserij, ging het over het geheim van het Koninkrijk van God.
De dichteres Dien de Haan verwoordde iets het geheim van de gelijkenis van Jezus uit Marcus 4:
Zoals de zaaier ’t zaad mag zaaien
Dat opwast – hij begrijpt niet hoe
En dat een ander eens zal maaien:
Zo gaat het in Gods Rijks ook toe.
Het kiemt, het wast in het verborgen –
Wij mogen zaaien – maar God geeft de groei.
En eenmaal, op Zijn grote morgen,
Staat alles mateloos in bloei!
maart 2022, Dirk Griffioen
