Na een vooral natte winter laat de zon zich af en toe weer zien. En dat doet ons weer verlangen naar de dagen dat de zon er (bijna) als vanzelfsprekend is. Maar dat niet alleen.
Wij vertrokken begin januari 2020 uit Fuengirola nadat we drie maanden in uw en jullie midden hadden doorgebracht. En nog maar net een beetje op orde in onze woonplaats Deventer brak de coronacrisis uit. Dat lijkt nu al weer ver achter ons te liggen, maar we weten allemaal nog hoezeer de crisis heeft huis gehouden in de levens van heel veel mensen. De kerken gingen op slot, mensen konden thuis via internet de vieringen volgen. Ik weet nog dat ik dienst had in de viering op Kerstavond in de grote kerk van Gorssel. We waren daar met een klein groepje: de organist, drie zangers, iemand die de techniek verzorgde en de predikant. Een bizarre ervaring. Maar ook corona gaat voorbij en alles kan weer opgepakt worden. En zo maken wij ons langzamerhand op weer af te reizen naar de Costa del Sol.
Half mei hopen we elkaar te ontmoeten, een weerzien met velen en – naar ik begrepen heb – een eerste kennismaking met mensen die zich in de afgelopen tijd gevestigd hebben aan de Costa. Met name voor hen is het goed onszelf nog even voor te stellen. Wij, dat zijn Betty Kellaert-van der Sterre en Jos van der Sterre. Betty werkte 10 jaar met en voor vluchtelingen in de gemeente Heerde, 10 jaar als maatschappelijk werker in de verslavingszorg en tenslotte 10 jaar als algemeen maatschappelijk werker in de gemeente Olst-Wijhe. Ik was predikant in de gemeenten Nieuwe Pekela, Ridderkerk en Heerde en vanaf 2000 geestelijk verzorger in een psychiatrisch ziekenhuis in Twente. Tijdens mijn predikantschap heb ik een aantal vervolgopleidingen gedaan. De voor mij meest vormende opleidingen waren de klinisch pastorale vorming, bibliodrama en contextueel pastoraat. Voor wie meer wil weten, spreek me aan en ik vertel er enthousiast over.
Als ik niet uitkijk heb ik nog niets verteld over wat voor ons het belangrijkste is: onze kinderen en kleinkinderen. Samen hebben wij 4 kinderen en inmiddels 6 kleinkinderen, drie kleinkinderen wonen met hun ouders in Utrecht, ze zijn 13, 11 en 9 jaar (meisje-jongen-meisje). Drie kleinkinderen wonen met hun vader en moeder in Stroe, zij zijn 9 en 8 jaar en de jongste is dit voorjaar voor het eerst naar de basisschool, vier jaar dus (drie meisjes). De andere kinderen wonen in Groningen en Loenen. We weten ons rijk gezegend!
Sinds 2008 wonen wij in de mooie boekenstad Deventer. De coronaperiode betekende voor ons o.a. een zinvolle invulling zoeken voor de tijd die ineens vrij gekomen is. Zo stortte Betty zich op het bestuurlijk werk voor het orkest waar zij cello speelt. Het Deventer Symfonisch Orkest bestond in 2020 honderd jaar en de voorbereidingen om dit uitbundig te vieren waren al in volle gang. Er zou een uitvoering komen van Peter en de Wolf, bestemd voor kinderen van de basisscholen in Deventer. Daarnaast een jubileumconcert met werken van Beethoven. Helaas kon dit allemaal in 2020 niet doorgaan. Toen werd er gemikt op 2021, maar ook dat moest uitgesteld. En eindelijk in 2022 kon het allemaal doorgaan. Peter en de Wolf werd een daverend succes met 400 kinderen in de eerbiedwaardige Bergkerk en enkele weken later was er het uitverkochte Beethovenconcert. Ik ben slechts een gretig consument van mooie muziek en zoek mijn bezigheden dus elders. Zo kwam ik terecht bij de Voedselbank Deventer. Helaas is daar veel te doen. Inmiddels komen ruim 400 gezinnen en alleenstaanden wekelijks een voedselpakket halen. Helaas, omdat de verdeling van de rijkdom in één van de welvarendste landen in de wereld nog altijd niet goed op orde is.
Daarnaast werk ik voor Amnesty International. Dat betekent o.a. dat we een paar keer per jaar op de markt staan om de mensen die de zaterdagmarkt bezoeken aandacht te vragen voor mensenrechten in Iran, Afghanistan enz. enz. Dan staan we ieder jaar met een stand op de Boekenmarkt en verkopen boeken, die we gedurende het hele jaar verzamelen. Een andere belangrijke activiteit is de samenwerking met het filmhuis in Deventer. Daar draaien we iedere maand een film in het kader van Movies that Matter. Dat zijn films of documentaires die gaan over mensenrechten. Het filmhuis verzorgt de techniek en Amnesty organiseert een verdiepingsprogramma. Intussen bereid ik me voor op de vieringen in Fuengirola. U weet inmiddels van onze goede vrienden Kees en Marrie dat de laatste viering met Kees en de eerste waarin ik zal voorgaan hetzelfde verhaal centraal zal staan: de wijze waarop Naäman genezing vindt.
Zo maken we ons op voor de hernieuwde kennismaking met u en jullie. We zien er naar uit met u en jullie samen de verhalen te lezen, samen te bidden en samen te zingen. Wij zien er naar uit!
